ივანე ნიკოლოზის ძე აფხაზი (დ. 1785 ― გ. 1831), თავადი, რუსეთის არმიის გენერალ-მაიორი (1827).

  1800 წელს ჩაირიცხა ეგერთა მე-17 პოლკში, იბრძოდა ომარ-ხანის წინააღმდეგ (ნიახურის ბრძოლა 1800). მონაწილეობდა ყარაბაღის (1805), ყარაბაბის (1808), ასლანდუზისა (1812) და ლენქორანის (1813) ბრძოლებში. 1820 წლიდან იყო ეგერთა 44-ე პოლკის უფროსი, 1822 წლიდან - იმერეთის, 1827 წლიდან აზერბაიჯანის პროვინციების (ყარაბაღი, ნუხა, შირვანი) მმართველი. თავი გამოიჩინა, როგორც ნიჭიერმა ადმინისტრატორმა. რუსეთ-ირანისა 1826-1828 და რუსეთ-ოსმალეთის 1828-1829 ომების დროს ჩაშალა აგენტების ცდა რუსეთის წინააღმდეგ აეჯანყებინათ ამიერკავკასიის მაჰმადიანური პროვინციების მოსახლეობა. 1830 წელს დაინიშნა ჩრდილოეთ ოსეთის სამხედრო ექსპედიციის უფროსად და დიდი როლი შეასრულა ჩრდილოეთ ოსეთის რუსეთთან შეერთებაში. ერთხანს იყო ვლადიკავკაზის კომენდანტი, შემდეგ გაიწვიეს პოლონეთში (გარდაიცვალა გზაში).